Jan-Kees de Meester
Ben jij ooit gevraagd om iets over jezelf te vertellen? En hoe vond jij dat? Ik moet toegeven dat ik dit vrij ongemakkelijk vindt, maar uit respect voor iedereen die ik al eens heb geïnterviewd of die ik nog zal interviewen, ga ik hier toch maar met de billen bloot…
Ik ben Jan-Kees de Meester, de man achter Tekst en Plaat. Op 30 april 1972 zag ik het levenslicht in het Goese St Joanna Ziekenhuis en zoals die dingen gaan, ontvouwde zich in de halve eeuw daarna mijn verhaal. Dat werd deels gevormd door bewuste keuzes, maar voor een belangrijk deel ook door onbewuste gevoeligheden en toevallige gebeurtenissen. Maar om te voorkomen dat ik je hier ter plekke een complete autobiografie in drie delen voorschotel, even terug naar de kern...
Voor mij is schrijven vrijwel synoniem voor verhalen vertellen en wat mij betreft geldt dat ook voor fotograferen. Het is dus niet onlogisch dat ik tekst en fotografie vaak combineer en dat ze op deze website en eigenlijk overal binnen mijn bedrijf samenkomen.
Kip of ei?
Mijn onstilbare leergierigheid is vaak de brandstof voor mijn werk. Ik wil altijd dingen doorgronden, eigen maken en begrijpelijk vertalen naar anderen. Als je me vraagt wat ik eerst deed; tekstjes schrijven of plaatjes schieten, dan moet ik je het antwoord schuldig blijven. De eerste teksten waar ik een vergoeding voor kreeg, schreef ik voor een nicht. Deze enigszins illegale bezigheid (ik schreef haar opstellen voor school) werd uitbetaald in pure chocola.
Ongeveer in dezelfde periode kreeg ik voor het eerst serieus betaald voor fotowerk. Dat betrof een zwartwitprint uit eigen doka van een groepje flamingo’s dat was neergestreken naast de Oesterdam. De Stem plaatste het op de voorpagina van het regionale deel van het dagblad en betaalde mij maar liefst 25 gulden. Net voldoende om mijn kleding grondig te laten reinigen, want om zo dicht mogelijk bij de exotische steltlopers te komen, had ik moeten tijgeren door de modder...
Dat tijgeren deed ik jaren later ook nog, maar dan bijvoorbeeld als combat photographer in Afghanistan. Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat het fijne stof van de dasht een heel andere kruipsensatie oplevert dan het Zeeuwse slik.
Rusteloosheid
Ik heb altijd een zekere inwendige rusteloosheid gevoeld. Ik maak me druk over dingen waar ik toch geen invloed op heb en ik wil altijd dingen maken..